Αλβανίας Αναστάσιος: "Δεν έχουμε περιθώριο να μην ελπίζουμε.."

                                                                                                                                 του Νίκου Ξυδάκη
 
Να έλθετε στο κελί μου, στο Νέο Ψυχικό, είναι το πιο κατάλληλο μέρος να μιλήσουμε! Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, στα 81 του χρόνια, μιλά σαν αρχαίος έφηβος: ζωηρά, με φρεσκάδα, με αμεσότητα και διαύγεια, με βαθιά ευγένεια. Στον λόγο του και στη συμπεριφορά του ενσωματώνει παλαιότατες αρετές ανθρωπότυπων σχεδόν λησμονημένων σήμερα, τη λεπτότητα του αριστοκράτη του πνεύματος, την ταπεινότητα του λευίτη, την ανυπόκριτη ψυχική θέρμη του αφιερωμένου σε έργα αγάπης. Αυτές οι αρετές, συγκεντρωμένες σε ένα πρόσωπο, κι αυτή η εκπεμπόμενη αύρα έχουν κάνει τον Αναστάσιο τον πιο αγαπητό ίσως και σεβαστό κληρικό στην Ελλάδα, μεταξύ πιστών και μη πιστών.

Γελοιογραφία..

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΥ- Από τα «Νέα»

Υπερψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο σχέδιο απο την βραχυπρόθεσμη κατοχική κυβέρνηση.
Συγχαρητήρια και στους Χαλκιδικιώτες βουλευτές μας!!!
Το μαντρί του ΠΑΣΟΚ φύλαξε επιτυχώς τα πιστά πρόβατα του...

Εδώ ο κοσμός καίγεται και αυτοί το χαβά τους!!

 Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς απο το παρακάτω κείμενο που εξέδωσε το Γραφείο Τύπου της Ν.Δ.

 Αντιλαμβανόμαστε την οδύνη των ΝεοΔημοκρατών για το ξεβόλεμα των γαλάζιων παιδιών τους.      Συμπάσχουμε μαζί τους και θα δεχόμασταν αγόγγυστα, ακόμη και μία έκτακτη εισφορά, για τη στηρίξη της κομματικής τους πελατείας και της απρόσκοπτης καταβολής των μισθών στους συμπαθείς κατα τ' άλλα αγροφύλακες.

Αγνόησε 11 μετάλλια στην πάλη και έγινε ασκητής στο Άγιον Όρος..

Του Γιώργου Θεοχάρη 

“Αυτό το δακτυλίδι στο χαρίζω για τους αρραβώνες σου,όποτε κι αν γίνουν“,είπε με αγάπη στον 21χρονο Παναγιώτη,η νονά του,λίγο μετά τη διάκριση του με χρυσό μετάλλιο στη πάλη. “Εγώ όμως αντί για  μια κοσμική γυναίκα το δακτυλίδι το αφιέρωσα στην Παναγία όταν ήρθα στο Άγιο Όρος και έγινα μοναχός.΄΄εξηγεί σήμερα  στο agioritikovima.gr ο   40χρονος μοναχός Βασίλειος.

Μας άλλαξαν τα φώτα..

  Οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές της ΔΕΗ κόπτονται για να σώσουν το ηλεκτρικό ρεύμα που αποτελεί κοινωνικό αγαθό όπως σωστά λένε, απο την ιδιωτικοποίηση του. Αν είναι κοινωνικό αγαθό, θα πρέπει ο κάθε πολίτης να έχει πρόσβαση σε αυτό και να μην του το στερεί ο οποιοσδήποτε τυχοδιώκτης συνδικαλιστής.
 
  Δεν γίνεται να πληρώνουμε συνέχεια εμείς τα σπασμένα, επειδή μια χούφτα εκβιαστών επιθυμεί να μέινει έως έχει, το σκανδαλώδες καθεστώς των εξωφρενικών προνομίων και επιδομάτων που  απολαμβάνουν δεκαετίες τώρα.

Θλιβερή ανικανότητα..

 

   «Η (ΔΕΥΤΕΡΗ) μεγάλη σφαγή των εισοδημάτων» θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ο τίτλος των χθεσινών ανακοινώσεων του νέου υπουργού Οικονομικών.

   Κι αν πέρσι η σφαγή αυτή περιορίστηκε στο δημόσιο τομέα και τους συνταξιούχους, φέτος επεκτείνεται παντού. Με τη μέθοδο της «έκτακτης» (τι σόι έκτακτο είναι ένα μέτρο που θα ισχύσει για πέντε χρόνια;) εισφοράς θα φορολογηθούν σχεδόν όλοι οι φορολογούμενοι που ΔΗΛΩΝΟΥΝ εισοδήματα.

   Η ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΗ της λέξης («δηλώνουν») έχει διπλή σημασία. Πρώτον, διότι οι φορολογούμενοι που καλούνται σήμερα να (ξανα)πληρώσουν είναι οι συνεπέστεροι. Δεν μπορούν να κρύψουν τα εισοδήματά τους και, επιπλέον, έχουν ήδη φορολογηθεί στην πηγή. Η εκ νέου φορολόγησή τους είναι διπλά άδικη και η αδικία αυτή συνιστά πολιτική και κοινωνική ανηθικότητα.

Ταπείνωση στην πράξη, όχι μόνο στα λόγια

 

 

 - Γέροντα, αν κανείς ταπεινώνεται μόνος του κατηγορώντας τον εαυτό του: «είμαι λειψός, χαμένος, κ.λπ.». αυτό τον βοηθάει να αποκτήση ταπείνωση;

- Μόνος του εύκολα κατηγορεί κανείς τον εαυτό του, αλλά δύσκολα δέχεται την κατηγορία των άλλων. Μόνος το μπορεί να λέη: «είμαι ελεεινός, ο πιο αμαρτωλός, ο χειρότερος απ’ όλους», αλλά έναν λόγο του άλλου να μην τον σηκώνη. Βλέπεις, όταν κάποιος πέφτη μόνος του και χτυπάη, μπορεί να πονέση, αλλά δεν δίνει και πολλή σημασία. Ή όταν τον χτυπήση ένας που τον αγαπάει, λέει: «Ε, δεν πειράζει». Αν όμως λίγο τον γραντζουνίση ή τον σπρώξει κάποιος που δεν τον συμπαθεί, ω, τότε να δης! Θα βάλη τις φωνές, θα κάνη πως πονάει, πως δεν μπορεί να περπατήση!  

   

Φανάρια Γερακινής-Πολυγύρου

 

   Εδώ και ένα μήνα περίπου, ο πράσινος σηματοδότης που βρίσκεται στον οριζόντιο βραχίονα πάνω από το οδόστρωμα (όχι αυτός που είναι δίπλα δεξιά), προς την κατεύθυνση Ν.Μουδανιών-Σιθωνίας, στον κόμβο Γερακινής Πολυγύρου, δεν λειτουργεί.    

   Έχω περάσει 5-6 φορές σε αυτό το διάστημα και ομολογώ ότι είναι αρκετά επικίνδυνα, αφού δεν γίνεται αντιληπτή η πράσινη ένδειξη απο μακρινή απόσταση, εξαιτίας του καμμένου λαμπτήρα.  Το πρόβλημα γίνεται οξύτερο κατά τη δύση του ηλίου, όταν οι ακτίνες του ηλιακού φωτός προσπίπτουν απευθείας επάνω στο κρύσταλλο, με αποτέλεσμα σήματα που δεν είναι αναμμένα να φαίνονται ως αναμμένα, και το αντίστροφο. Ο οδηγός πιθανόν να εκτιμήσει λανθασμένα τα δεδομένα που λαμβάνει απο τη μη σωστή σηματοδότηση και να εμπλακεί σε τροχαίο ατύχημα.

   Είναι απαράδεκτο τόσο καιρό να μην έχει αντικατασταθεί  ο καμμένος λαμπτήρας. Οι βαριεστημένοι από την απραξία υπεύθυνοι ας ξυπνήσουν επιτέλους..

Ο μανάβης και η πιστωτική κάρτα (αληθινή ιστορία)

 

 

 

Ένας φίλος -μανάβης στο κέντρο της πόλης- έλαβε μια μέρα, ταχυδρομικώς στο όνομά του μια πιστωτική κάρτα από την τράπεζα που είχε λογαριασμό.

Χωρίς να έχει ζητήσει ποτέ κάρτα και χωρίς να έχει συζητήσει γι' αυτό το ζήτημα ποτέ, τηλεφωνεί εκνευρισμένος στο... διευθυντή της τράπεζας.

-Σας ζήτησα εγώ κάρτα, γιατί μου τη στείλατε χωρίς να με ρωτήσετε;

-Εντάξει κύριε, δεν είναι υποχρεωτικό να την κρατήσετε. 

Αν δεν τη θέλετε ελάτε να την ακυρώσουμε, αλλιώς θα σας χρεώνεται ετήσια συνδρομή.

Πράγματι, την άλλη μέρα πηγαίνει στην τράπεζα για να ακυρώσει την πιστωτική κάρτα. Αλλά όχι μόνος. Είχε μαζί του και ένα μεγάλο τσουβάλι πατάτες! Πάνω από 20 κιλά! Μπαίνει μέσα, ακυρώνει την κάρτα και κατόπιν πηγαίνει στον διευθυντή. Του αφήνει τις πατάτες, πάνω στο γραφείο και του λέει: "Δεν είναι υποχρεωτικό να τις κρατήσετε. Αν δεν τις θέλετε φέρτε τις πίσω στο μανάβικο, αλλιώς θα πρέπει να τις πληρώσετε".

ΠΗΓΗ

Πως γνώρισα τον π. Παΐσιο και πως ιδρύθηκε το ησυχαστήριο της Σουρωτής

   Το έτος 1965 ήμουν εφημέριος εις τον ιερόν Ναόν της του Θεού Σοφίας Θεσσαλονίκης. Ήταν Κυριακή, ήμουν Λειτουργός και στην αρχή του Όρθρου είδα να στέκονται λίγο πιο μακρυά από το Τέμπλο δύο Μοναχοί. Μου ήσαν άγνωστοι. Είπα στον νεωκόρο να τους βάλη στο Ιερό μέσα για να μην στεναχωρεθούν όταν η Εκκλησία θα γέ­μιζε από τον κόσμο και στους Αίνους κάθησα κοντά τους και ρώτη­σα τον νεώτερο από που ήταν και αν είχαν ανάγκη από βοήθεια, ευχαρίστως να τους συμπαρασταθώ.

Η Ελλάδα στα πρωτοσέλιδα του κόσμου..

   Δεν περνάει μέρα που το οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα που μαστίζει την Ελλάδα, να μην είναι πρώτο θέμα σε κάποια απο τις εφημερίδες ανά την υφήλιο. Αξίζει να δείτε, κάνοντας κλίκ στις εικόνες, με ποιό τρόπο παρουσιάστηκαν στα πρωτοσέλιδα του κόσμου, οι τελευταίες εξελίξεις της τραγικής πολιτικής κατάστασης στην οποία εισήλθε η πατρίδα μας..

  Οι πολιτικοί μας παρ' όλα αυτά παραμένουν απαθείς, αδιάφοροι και απελπιστικά ανεπαρκείς. Η όποια ικανότητα τους εξαντλείται σε μικροκομματικά παιχνίδια εξουσίας. Μοναδικό μέλημα των πολιτικών άλλωστε, εξακολουθεί να είναι η διασφάλιση της βουλευτικής καρέκλας και η σωτηρία του μαγαζιού τους.

 Οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε τουλάχιστον πως σαν επαγγελματίες πολιτικοί έχουν πετύχει..

Αλλαγή Συντάγματος από υπηρεσιακή κυβέρνηση χρειαζόμαστε!!!

Ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς εντοπίζει τα αίτια της οικονομικής κρίσης και προτείνει ρεαλιστική διέξοδο από την ολιγαρχία των εν Ελλάδι κομμάτων..

μια αλλιώτικη βάφτιση..

Όταν θα μάθουμε ξανά, να ξεχωρίζουμε την ήρα από το σιτάρι, να διακρίνουμε το αληθινό απο το κίβδηλο, να αποζητάμε το ουσιώδες απο το ασήμαντο, τότε ίσως το παράδειγμα που ακολουθεί να μην αποτελεί εξαίρεση στην εκκλησιαστική ζωή..

"Όχι μακριά απ' το κέντρο της Αθήνας υπάρχει ένας παπάς αλλιώτικος απ' τους άλλους. Ανήκει στην -πολύ μικρή δυστυχώς- ομάδα εκείνων των ιερέων που οραματίστηκαν και κατάφεραν να  δημιουργήσουν μια κοινότητα ανθρώπων.

Ερωτευμένος με τον Χριστό και δι Αυτού με τον άνθρωπο, πιστεύει στην κοινοτική, αποστολική ζωή, ζει γι αυτήν, φροντίζει γι αυτήν, προσελκύοντας με την αγάπη του τον κάθε έναν για τον οποίον προσεύχεται να  κάνει  και εκείνος κέντρο της ζωής του τον Χριστό...  

Η ανάγκη για  μια ζωντανή  κυψέλη ανθρώπων, μοιάζει τόσο επιτακτική πια μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, καθώς η διαμερισματοποίησή μας μες στον κόσμο μας ,

μες στους τέσσερεις τοίχους του εαυτούλη μας, είναι συγχρόνως κι η ατομική βόμβα που μας διαλύει.

Όνειρα θερινής νυκτός..

  Για μια στιγμή σήμερα πιστέψαμε πως θα μας αποχαιρετούσαν, πως θα μας άφηναν τουλάχιστον να θρηνήσουμε την χαμένη αξιοπρέπεια της πατρίδας μας.
  Τα αρπακτικά όμως τρέφονται εξίσου καλά και με τις νεκρές σάρκες. Θα παραμείνουν λοιπόν βεβηλώνοντας και το τελευταίο κομμάτι μιας χώρας που κάποτε υπήρξε Ελληνική..

Ο Ψευτοθόδωρος και η κοπριά

   Κατ' επάγγελμα πολιτικός, καθ' έξιν κριτής και υβριστής των πάντων. Ο λόγος για τον αντιπρόεδρο της κατοχικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, κ. Θεόδωρο Πάγκαλο.
  Ακολουθεί ένα εξόχως περιγραφικό κείμενο του κ. Χαρίδημου Τσούκα που σκιαγραφεί την πολυσχιδή προσωπικότητα του κ. Πάγκαλου.

   "Η αμετροεπής ελευθεροστομία του ενδέχεται να εκληφθεί ως παρρησία. Δεν είναι. Ο παρρησιαστής λέει τα πάντα (παν-ρήμα) και αντιπαρατίθεται σε κυρίαρχες αντιλήψεις, διακινδυνεύοντας κάτι πολύτιμο με τον τολμηρό λόγο του· όχι απαραίτητα τη ζωή του, ή την ελευθερία του, αλλά τη σταδιοδρομία του, τις ανέσεις του. Είναι αμφίβολο τι από όλα αυτά χαρακτηρίζει τον Θ. Πάγκαλο.

  Διακεκριμένο μέλος του παρακμιακού κατεστημένου που χρεοκόπησε τη χώρα, εκφράζει επιλεκτικώς καυστικά αυτά που πολλοί συζητούν ιδιωτικά. Διανθίζοντας τον πολιτικό του λόγο με χολερικούς χαρακτηρισμούς, ο κ.Πάγκαλος συνδέει τον θεσμικό (και γι αυτό αναγκαστικά αφηρημένο)  λόγο των πολιτικών με τον βιόκοσμο του νεοέλληνα, για τον οποίο η πολιτική δεν είναι τόσο γενικές αρχές, όσο εμπρόσωπες συμπεριφορές. Η γλώσσα του συνήθως διαθέτει τη ζωντάνια του ανθρώπου των καφενείων, επιλεκτικά στηλιτεύοντας στρεβλώσεις, ταμπού και πολιτικές ασημαντότητες του δημόσιου βίου,  αλλά διαπερνάται και από τον αφοριστικό ισοπεδωτισμό, την έλλειψη αναλυτικότητας, και, κυρίως, την απουσία αναστοχαστικότητας που διακρίνει τον καφενειακό λόγο.

Η αγιότητα ένα "λησμονημένο όραμα".

                                                                                             

                                                                                               

                                                                                            

                                                                                             του μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη 

   Η λέξη «άγιος» ή «αγιότητα» παραπέμπει σε κάτι εντελώς άσχετο και ξένο προς την εποχή μας, προς τον πολιτισμό και τις αναζητήσεις του συγχρόνου ανθρώπου. Ποιος από τους γονείς της εποχής μας φιλοδοξεί να κάνει τα παιδιά του «άγιους»; Ποιο από τα σχολεία μας και τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα καλλιεργούν την αγιότητα ή την προβάλουν ως όραμα και πρότυπο; Ο «επιτυχημένος» άνθρωπος της εποχής μας, το ιδανικό της σύγχρονης παιδείας και του πολιτισμού μας, δεν είναι καν ο «καλός κι αγαθός» των κλασσικών χρόνων. Είναι εκείνος που εξασφαλίζει χρήματα, ανέσεις και κοινωνική προβολή - αυτό θέλουν οι γονείς από τα παιδιά τους, σ’ αυτό κυρίως αποβλέπουν τα εκπαιδευτικά μας συστήματα, αυτό καλλιεργούν τα μέσα επικοινωνίας, αυτό ονειρεύεται η πλειονότητα των νέων μας.

   Πράγματι, σε μια κοινωνία, η οποία βιώνει ως το σοβαρότερο πρόβλημά της την ανεργία, και κυριαρχείται από το άγχος πώς να αυξήσει το κατά κεφαλήν εισόδημα, το να γίνεται λόγος για άγιους και αγιότητα αποτελεί πρόκληση, αν όχι πρόσκληση σε γέλωτα και χλευασμό. Ούτως, η αγιότητα αποτελεί ένα «λησμονημένο όραμα».

   Λησμονημένο γιατί κάποτε υπήρχε, γιατί αυτό ενέπνεε τον πολιτισμό μας, διότι οι άνθρωποί μας άλλοτε ζούσαν με τους αγίους και αντλούσαν από αυτούς το μέτρο του πολιτισμού τους, αυτοί ήταν οι ήρωες, οι μεγάλοι πρωταθλητές, οι «διάσημοι ποδοσφαιριστές» και «σταρ» των χρόνων τους. Τώρα έχουν μείνει μόνο τα ονόματα των αγίων μας, και αυτά «κουτσουρεμένα» και αλλοιωμένα επί το ξενικώτερον, ενώ οι άνθρωποι προτιμούν πλέον να γιορτάζουν, όχι τις μνήμες των αγίων τους, μα τα δικά τους προσωπικά γενέθλια. Σε μια τέτοια εποχή τι να πει κανείς για την αγιότητα; Ο λόγος του θα πέσει στο κενό.

   Μα, από το άλλο μέρος, πώς να μη μιλήσει κανείς για κάτι τόσο κεντρικό και θεμελιώδες για τη ζωή του χριστιανού; Γιατί η πίστη μας χωρίς τους αγίους παύει να υφίσταται. Διότι, αν λησμονήσουμε την αγιότητα, δεν απομένει από την Εκκλησία παρά ο ταυτισμός της με τον κόσμο, η «εκκοσμίκευσή της» είναι πλέον αναπόφευκτη.

   Αλλά η αγιότητα δεν είναι μόνο «λησμονημένη» στις μέρες μας, είναι όταν και όπως γίνεται λόγος γι’ αυτήν, και παρεξηγημένη. Τι σημαίνει αγιότητα, όταν τη δει κανείς ως εικονισμό της Βασιλείας τού Θεού, ως βίωμα και πρόγευση των εσχάτων; 

Από το βιβλίο «Αγιότητα, ένα λησμονημένο όραμα», εκδ. Ακρίτας.

Το blog Σερμύλη στο φεστιβάλ βιβλίου

  Την Κυριακή της Πεντηκοστής το blog Σερμύλη επισκέφθηκε το φεστιβάλ βιβλίου Θεσσαλονίκης στην παραλία του Λευκού Πύργου. Στα εκθετήρια του Φεστιβάλ φιλοξενούνται πάνω απο 300 εκδοτικοί οίκοι με 30.000 και πλέον τίτλους βιβλίων από την ελληνική και ξένη βιβλιοπαραγωγή. Η έκθεση λειτουργεί καθημερινά απο τις 6:30 το απόγευμα ως τις 11:00 το βράδυ, ενώ τις Κυριακές λειτουργεί και το πρωί(απο τις 10:30 έως τις 13:00).

Φεστιβάλ βιβλίου Θεσσαλονίκης

"Αν έχεις ένα κήπο και μια βιβλιοθήκη, έχεις όλα όσα σου χρειάζονται."  Κικέρων

 Το φεστιβάλ βιβλίου Θεσσαλονίκης κλείνει φέτος 30 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στα πολιτιστικά δρώμενα της συμπρωτεύουσας. Λαμβάνει χώρα στη παραλία του Λευκού Πύργου απο τις 3 έως τις 19 Ιουνίου.

  Αξίζει τον κόπο να επισκεφτεί κανείς την έκθεση βιβλίου και να διαλέξει ανάμεσα σε δεκάδες εκατοντάδες τίτλους, τα βιβλία εκείνα που στις γραμμές τους θα ψηλαφήσει εμπειρίες αληθινής ζωής και θα ανακαλύψει τους τρόπους που έλαβε σάρκα ενα ιλιγγιώδης σε ιστορική συνέχεια και επιτεύγματα, πολιτισμός.

Έμπρακτη οργή

Καθημερινές ιστορίες οργισμένων συμπολιτών μας.

Ή αλλιώς, όταν η οργή ενεργοποιεί κρυμμένα αντανακλαστικά έσχατης αξιοπρέπειας..

«Πεντηκοστήν εορτάζομεν και Πνεύματος επιδημίαν…»

   Κατά την αγία και μεγάλη ημέρα της Πεντηκοστής εκπληρώνεται η υπόσχεση του πριν λίγες ημέρες αναλη­φθέντος Ιησού προς τους Αποστόλους, σύμφωνα με την οποία, μετά την Ανάληψή Του, επρόκειτο να βαπτισθούν εν Πνεύματι Αγίω και να λάβουν δύναμη επελθόντος του Αγίου Πνεύματος σε αυτούς, για να γίνουν μετά απ’ αυτό «μάρτυρες Του εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης» (Πράξ. 1: 8).
   Όπως μας πληροφορεί ο ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, και ενώ όλοι οι Απόστολοι βρισκόντουσαν μαζί στο φιλόξενο υπερώο, ακούσθηκε ξαφνικά ένας ήχος από τον ουρανό «ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας» (Πράξ. 2: 2) κι γέμισε το σπίτι όπου βρισκόντουσαν. Και φάνηκαν να διαμοιράζονται σ’ αυτούς γλώσσες πύρινες που κάθισαν πάνω στην κεφαλή του καθενός κι «επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου» (Πράξ, 2: 4), κι άρχισαν να μιλούν σε ξένες γλώσσες, καθώς το Άγιο Πνεύμα τους έδιδε τον φωτισμό και τη δύναμη να το κάνουν, κι κήρυτταν τον Λόγο του Θεού.

Το κάλλος θα σώση τον κόσμο

   Ετσι εξηγείται, πάντοτε και σήμερα, το ιδιαίτερα ισχυρό φαινόμενο, το Κάλλος να υποβαθμίζεται ή να αντικαθίσταται από τον καλλωπισμό. Είναι σύνηθες, στις παρά φύσιν κινήσεις του ανθρώπου, η φιλοκαλία να εξορίζεται από την ειδωλοποιό φιλαυτία, η φιλοτεχνία από τη φιλαρέσκεια, η φιλοπονία από τη φιληδονία. Υπάρχει μια αχαλίνωτη στροφή και δουλεία στον καλλωπισμό, καρπός του προπατορικού αμαρτήματος· ο άνθρωπος δηλαδή να επιδιώκει να επικαλύπτει την αισχύνη ή την ασχήμια του με ένα είδος βίαιου ή αήθους εξωραϊσμού προς διόρθωση ή βελτίωση τάχα της εξωτερικής – σαρκικής μορφής του, με κριτήρια, όπως συμβαίνει με κάθε αμαρτία, τις ατομικές ή αυθαίρετες επιθυμίες του.
   Ο καλλωπισμός είναι μια πανάρχαιη εφεύρεση, ή τεχνική, με την οποία ανταλλάσσεται συχνά ή συνήθως, το κάλλος των αρετών από μια κούφια επιφάνεια, ώστε ο άνθρωπος να μη σεμνύνεται πλέον για τον πλούτο «των αθεώρητων και εκ των θεωρημάτων αρετών του», αλλά για το μέγεθος και την επιτυχία των προκλήσεων και των εντυπώσεων του ακραίου αισθησιασμού του.

π. Μιχαήλ Καρδαμάκης, Μαθητεία στην ομορφιά.Φιλοκαλικές δοκιμές

Εκ του κατά Ριζοσπάστη, ΚΚΕ φυλλάδας το ανάγνωσμα

    Η εκδήλωση της Ορμύλιας πρωτοκολλήθηκε στις σελίδες του Ριζοσπάστη. Αναγνωρίζεται και επίσημα πλέον η ιδιοτέλεια των κινήτρων αυτών που την οργάνωσαν, όσο και αν προσπαθεί η εφημερίδα να την παρουσιάσει ως αυθόρμητη. Μόνο μειδίαμα προκαλεί αυτού του επιπέδου η προπαγάνδα..

Ακολουθεί το κέιμενο:

Στενή και τεθλιμμένη οδός του κα΄αιώνα

Φαρισαίοι

    Ένα καυστικό ποίημα του Μητροπολίτη Προικοννήσου Ιωσήφ που ακτινογραφεί πλευρές της σύγχρονης εκκλησιαστικής και πνευματικής κατάστασης ημών των χριστιανών, κληρικών και λαϊκών.
   Άραγε εντοπίζουμε τον εαυτό μας στα σημαίνοντα του ποιήματος;

Αν χρειαστεί να πάρω άλλα μέτρα, θα παραιτηθώ.

   
    Τάδε έφη ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου ουκ ολίγες φορές σε συνεντεύξεις του, μετά την υπογραφή της πρώτης δανειακής σύμβασης. Χθες ανακοινώθηκε απο την κατοχική κυβέρνηση της Ελλάδας το νέο πακέτο δυσβάστακτων οικονομικών μέτρων.

   Δεν χρειάζεται να του το υπενθυμίσουμε εμείς, ότι  απέτυχε πανυγυρικά. Ας περισώσει λοιπόν οτι απέμεινε απο την αξιοπρέπεια του υποβάλλοντας την παραίτηση του. Είναι η ελάχιστη ένδειξη σεβασμου προς τους πολλάκις εξαπατημένους πολίτες αυτής της χώρας.

Απόγευμα στο δέντρο

"Η μόνη μου ελπίδα είναι η απελπισία μου." 

Ρακίνας [Ζαν Ρασίν]

Πρωτοτύπησε πανελλαδικά η εκδήλωση των αγανακτισμένων της Ορμύλιας

Ευγενικός χορηγός "αγανακτισμένων" 

    Δυστυχώς απόψε επιβεβαιώθηκε αυτό που ενδόμυχα πίστευε κάθε υποψιασμένος κάτοικος της Ορμύλιας. Εκδήλωση αυστηρώς κομματική, με τους οργανωτές της να μη κρατούν ούτε τα προσχήματα.
    Αμφιβάλλω αν υπήρξε άλλη πόλη ή χωριό στην Ελλάδα όπου εκδηλώθηκε ανάλογο κίνημα και καπηλεύτηκε με τόσο αισχρό τρόπο, όσο το δικό μας.
    Η Ελλάδα αργοπεθαίνει, μα οι κομματάνθρωποι της αποδεικνύονται πιο ανθεκτικοί και απο τα τρωκτικά.

Η ελληνική ουτοπία

  Η Ορμύλια είναι ένα κατ΄ εξοχήν αγροτικό χωριό. Αυτό το χαρακτηριστικό όμως συνιστά ταυτόχρονα τον πλούτο και την ομορφιά της, καθώς και την ταυτότητα της που γεννιέται απο την σχέση των αγροτών με την γη, σχέση ευχαριστιακή ( δυστυχώς όχι τόσο σήμερα, όσο στο παρελθόν), ικανή να διαμορφώσει το ήθος των κατοίκων της και να δημιουργήσει πολιτισμό.

  Αυτό το θέμα πραγματεύεται το παρακάτω άρθρο γραμμένο απο την εξαιρετική πένα του Θεόδωρου Παντούλα, εκδότη και διευθυντή του μηνιαίου περιοδικού Μανιφέστο.

Η ιερή αγανάκτηση των Ορμυλιωτών και το καπέλωμα αυτής, από τους κόκκινους συγχωριανούς τους.

 





 
   Το τελευταίο διάστημα με αφορμή την εκδήλωση που οργανώνουν στο χωριό μας κάποια από τα εναπομείναντα μέλη του ΚΚΕ, γράφτηκαν αρκετά αρνητικά σχόλια για τα κίνητρα των διοργανωτών στα τοπικά ιστολόγια.

   Σας παραθέτω παρακάτω τις σκέψεις ενός συγχωριανού μας για το συγκεκριμένο θέμα.

Ανιχνεύσεις

                             

   Στον ελληνικό τηλεοπτικό ορίζοντα οι σοβαρές εκπομπές λόγου και ανάλυσης επίκαιρων θεμάτων πραγματικά σπανίζουν. Η εκπομπή Ανιχνεύσεις του δημοσιογράφου Παντελή Σαββίδη κάθε Τετάρτη στις 11:00 μ.μ. απο την τηλεοπτική συχνότητα της ΕΤ3, αποτελεί κόσμημα στην συνεχώς υποβαθμισμένη τηλεοπτική πραγματικότητα.

  Το ήθος, η ευγένεια, η ανεπιτήδευτη απλότητα και η ευρεία μόρφωση  που χαρακτηρίζουν τον Παντελή Σαββίδη καθώς και οι επιλογές των εκλεκτών καλεσμένων του, συνθέτουν ένα υποδειγματικό κάθε φορά διάλογο που γεννά προβληματισμό στον τηλεθεατή.

    Αυτή την Τετάρτη στις 8 Ιουνίου η εκπομπή θα ασχολειθεί με το επίκαιρο κίνημα των "αγανακτισμένων".

Για περισσότερα μεταβείτε εδώ.

Αυστηρώς ακατάλληλη για όσους έχουν εθιστεί σε καβγάδες και κοκορομαχίες πολιτικών.