Να ξαναγνωρίσουμε το γείτονά μας

Είχα την τύχη να μεγαλώσω στα δυτικά σε μια περίοδο που η έννοια της γειτονιάς ήταν και σε ένα μεγάλο βαθμό συνεχίζει να μένει σημαντική. Όταν χρησιμοποιώ τη λέξη γειτονιά δεν εννοώ σπίτια απλά το ένα δίπλα στο άλλο. Το ζήτημα δεν είναι χωροταξικό. Εννοώ ένα σύνολο ανθρώπων που επικοινωνούν καθημερινά και αλληλεπιδρούν σε επίπεδο κατά πολύ ανώτερο μιας απλής καλημέρας.

Γειτονιά με την παλιά έννοια σημαίνει όχι απλά να ξέρεις ποιος μένει δίπλα σου και να τον χαιρετάς, αλλά το σπίτι σου να είναι ανοιχτό για αυτόν όποια στιγμή το θελήσει. Γειτονιά σημαίνει το πρόβλημα τους ενός να είναι πρόβλημα όλων…  

Όπως όταν πλημμύρισε το σπίτι μιας γειτόνισσας στις 3 το πρωί και με το που φώναξε βοήθεια άνοιξαν όλα τα φώτα και οι πόρτες.

Τα παιδιά έπαιζαν στους δρόμους και δημιουργούνταν ισχυροί δεσμοί φιλίας και δεν υποκαθιστούσαν τη μοναξιά τους με έναν υπολογιστή.. Όλους τους ηλικιωμένους της γειτονιάς τους αποκαλούσαμε “παππού” και “γιαγιά” γιατί έτσι τους νιώθαμε… Δικούς μας ανθρώπους, αφού κι αυτοί μας αντιμετώπιζαν σαν εγγόνια τους.

 

Ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με την ειδικότητα του πχ γιατρός, δικηγόρος, θεωρείται ο έμπιστος της γειτονιάς  πάνω στον τομέα του και όλοι τον συμβουλεύονται πάνω σε αυτόν. Εδώ δεν υπήρχε καρφουρ και βερόπουλος αλλά το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς που μπορεί να ήταν λίγο πιο ακριβό αλλά το είχε άνθρωπος που θεωρούσαμε δικό μας και που δεχόταν και βερεσέ. Ο χασάπης και ο φούρναρης το ίδιο.

  

Αργότερα βέβαια άρχισαν να ξεπηδάνε οι πολυκατοικίες σαν τα μανιτάρια. Οι άνθρωποι σε αυτές είναι εμφανώς μαζεμένοι και λίγο απρόσιτοι, όχι επειδή μας σνομπάρουν αλλά επειδή μάλλον νιώθουν ότι έχουν “εισβάλλει” σε ένα χώρο που θεωρούνται “παράσιτα”…. Έτσι η γειτονιά πέρασε από το στάδιο “να πιω καφέ στο γείτονά μου” στο “να τα έχω καλά με τον γείτονά μου” και κατέληξε στο “να μην έχω προβλήματα με το γείτονα μου”…

 

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο λάθος μας. Έχοντας ως αρχή να κρατάμε διακριτή απόσταση από το γείτονα την περίοδο της κρίσης πέσαμε ο καθένας μας στην ατομική του κατάθλιψη.. Το μοντέλο της παλιάς γειτονιάς ήταν ένα από τα ισχυρότερα δίκτυα αλληλεγγύης της ελληνικής κοινωνίας και το καλύτερο από όλα είναι ότι ήταν ασυνείδητο..

   

Αν θέλουμε λοιπόν να αντισταθούμε στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που έχει έρθει και καίει τα σπίτια όλων μας το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ξαναγνωρίσουμε τους γείτονές μας και να παλέψουμε μαζί τους για να τη σβήσουμε…

πηγή:Το χαμομηλάκι