[...] Θυμόσαστε το «κλου» στο παραμύθι της Σταχτοπούτας. Το γοβάκι που προβάρισε ήταν το δικό της! Κι όλα πήγαν μια χαρά για όλους και βεβαίως για το πόδι της κοπελιάς που είχε υπόδηση στο νούμερο της.
Λιγότερο τυχερός μου φαίνεται ο Θεός μου. Συχνά κάνουμε ότι μπορούμε για να τον χωρέσουμε ντε και καλά στα δικά μας, ατομικά παπούτσια, που άλλοτε τον στενεύουν οδυνηρά κι άλλοτε του «κολυμπάνε» ανυπόφορα. Το μόνο που επιθυμούμε είναι να επιβάλουμε το νούμερο μας στον άλλον, ακόμα και σ' αυτόν που λεκτικά αναγνωρίζουμε ως Θεό μας. Κι έτσι ο «θεός» που θα κατασκευάσουμε πάνω στο δικό μας νούμερο, μπορεί να είναι ένας «θεός» αφιλάνθρωπος, πρόθυμος να κάψει όσους θεωρούμε εχθρούς μας, ένας «θεός» άσαρκος, ένας «θεός» απρόσιτος, ένας «θεός» άρειος, ένας «θεός», κοντολογής, που ποτέ δεν βρέθηκε στη Βηθλεέμ· ένας ά-χριστος και αντί-χριστος. [...]
Θανάσης Ν. Παπαθανασίου
Θανάσης Ν. Παπαθανασίου
«Ο Θεός μου ο Αλλοδαπός»
εκδόσεις Παρουσία
σελ. 21-22
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου