Δευτερόλεπτα..

  Για να σε πληγώσω

χρειάζομαι λίγα δευτερόλεπτα

και φτηνό σάλιο,

Μα για να σε αγαπήσω

χρειάζομαι μια ολόκληρη ζωή.

-π. Λίβυος-

Καλό Δεκαπενταύγουστο..

Όψεις του ουρανού πριν της βροχής το ξέσπασμα..

 

Ορμύλια 10/08/11

Λόγος περί νηστείας

  Υπάρχει αρκετή συζήτηση και σχόλια σχετικά με τον ρόλο της νηστείας σαν τρόπος υγιεινής διατροφής. Η θέση αυτή είναι λανθασμένη κατά την άποψή μας. 

  Η χριστιανική νηστεία είναι μια θεολογικής φύσεως «δοκιμασία». Αποτελεί μια συμβολική επανάληψη-ανάμνηση της νηστείας των πρώτων αναχωρητών της ερήμου (Ιωάννης Πρόδρομος) αλλά και του ίδιου του Ιησού. Δεν μπορεί λοιπόν να κρίνεται παρά μόνον δογματικά. Άλλωστε δεν πρέπει καν να «κρίνεται». Όπως δεν μπορεί να ασκηθεί κριτική στο μωαμεθανικό ραμαζάνι, στις εβραϊκές συνήθειες καρσέρ, στον ινδικό σεβασμό στην αγελάδα, ή στην βουδιστική χορτοφαγία.

  Η δοκιμασία αυτή βέβαια έχει μεγαλύτερη αξία αν είναι ειλικρινής και αυθεντική. Η αντικατάσταση του γάλακτος από γάλα σόγιας, του τυριού από τυρί «φυτικό» κλπ, προκαλούν μειδίαμα. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος άλλωστε το είχε θέσει σωστά το ζήτημα: «... τι αξία έχει να μην τρώτε κρέας όταν τρώγεστε μεταξύ σας...».

Όταν τα έχουμε όλα άφθονα, ξεχνάμε το Θεό..

 -Η στέρηση, Γέροντα, τονώνει την εμπιστοσύνη μας στο Θεό; Ρώτησε ένας ακόμα επισκέπτης.

- Βοηθάει πολύ. Βοηθάει και στη δοξολογία του Θεού. Όταν τα έχουμε όλα άφθονα, ξεχνάμε το Θεό. Στο Σινά το νερό ήταν ελάχιστο. Από ένα βράχο έτρεχε σταγόνα - σταγόνα και μάζευα τρία κιλά νερό το εικοσιτετράωρο. Το λίγο αυτό νερό το εκτιμούσα πολύ κι ευχαριστούσα συνέχεια το Θεό, πού μου το έδινε. Μ' αυτό έκανα όλες τις δουλειές. Έπινα, πλενόμουν, έπλυνα τα ρούχα και κρατούσα λίγο και για τα πουλάκια και τα ποντικάκια, πού με συντρόφευαν. Ένιωθα ευγνωμοσύνη για αυτό το νερό. Αργότερα, όταν ήρθα στο Άγιο Όρος, στη σκήτη των Ιβήρων, άλλαξαν τα πράγματα. Εκεί υπήρχε άφθονο νερό. Η στέρνα ξεχείλιζε. Όμως, έχασα κάτι πολύ σημαντικό. Δεν αισθανόμουν την ανάγκη να ευχαριστήσω το Θεό. Στο Σινά βούρκωναν τα μάτια μου από ευγνωμοσύνη για το λίγο νερό, ενώ στη σκήτη ξεχάστηκα απ' την αφθονία του νερού.

 πηγή:Αγιορείτικες Μνήμες

Οι επισκέπτες του Όρους..

 

 

  Μερικοί περιηγούνται το Όρος απλά και μόνο για να περισυλλέξουν όσα παράτυπα, παράνομα κι ανόσια συμβαίνουν εκεί! Είν' αλήθεια πως στους θαυμαστούς αυτούς βράχους βρίσκονται και κάποια απορρίματα του κοινωνικού βίου, που αναζητούν άσυλο ... Δεν είναι χειρότεροι απ' αυτούς που συναντάμε στις πόλεις, αλλά εδώ, που η αγρύπνια του πνεύματος και η ευφορία της ψυχής πρέπει ν' αποτελούν τον κανόνα, δείχνονται χειρότεροι!

 

  Μια άλλη ομάδα περιηγητών έρχονται στο Όρος απλώς για να το γνωρίσουν. Έχουν τόσα ακουστά για τον τόπο που θεωρούν υποχρέωσή τους να το επισκεφτούν, όπως κάνουν στην Κέρκυρα και στη Μύκονο! Συνήθως βαριούνται να μετακινηθούν από μοναστήρι σε μοναστήρι, κι αν κάπου "βολευτούν" περνάνε τρεις-τέσσερεις μέρες. Σκοπός τους είναι να "περνάν καλά"...

 

Πιστεύω στον Θεό, στην εκκλησία δεν πηγαίνω..

 του αρχιμ. Αθηναγόρα Καραμαντζάνη

 «Πιστεύω στον Θεό καλύτερα από τον καθένα, αλλά στην Εκκλησία δεν πηγαίνω. Μα πώς να πάω, αφού εκείνοι που πηγαίνουν, κληρικοί και λαϊκοί, δεν είναι καλύτεροι μου;»

  Θ’ απαντήσω πρόθυμα και με πολλή αγάπη στον αδελφό, που μου υπέβαλε αυτή την ερώτηση αν και φοβάμαι ότι είναι πάρα πολλοί οι ισχυριζόμενοι τα ίδια, αλλά και λυπούμαι διότι δεν θα συμφωνήσω με τους ισχυρισμούς αυτούς. Και πρώτα-πρώτα η φράση «πιστεύω καλύτερα από τον καθένα» είναι λόγος «μέγας σφόδρα». Δεν πρέπει να την λέει κανείς για τον εαυτόν του εύκολα. Αλλά και εάν αυτό το ευχάριστο όντως συμβαίνει, τότε αποτελεί πρόσθετο λόγο, για να μην απέχει κανείς από την Εκκλησία.

  Στην Ορθοδοξία ζούμε και λατρεύουμε το Θεό όχι ατομικά, αλλά εκκλησιαστικά. «Συν πάσι τοις αγίοις». Γι’ αυτό και όσο πιό πολύ αγαπά κανείς το Θεό, τόσο και περισσότερο αγαπά να εκκλησιάζεται και να μετέχει στις λατρευτικές συνάξεις. Δεν υπάρχει άγιος που να μην λαχταρούσε για τον Οίκο του Θεού. Ο Δαυίδ, καίτοι βασιλεύς, έλιωνε κυριολεκτικά από τον ιερό πόθο: «ως αγαπητά τα σκηνώματα σου Κύριε των δυνάμεων, επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου» έλεγε (Ψαλμ. 83). Ο δε Κύριος Ιησούς Χριστός, ως άνθρωπος, δεν παρέλειπε ποτέ να παρευρίσκεται στην δημόσια λατρεία του Ισραήλ το ίδιο και οι Απόστολοι, εφαρμόζοντες ρητή εντολή του Θεού «Εν Εκκλησίας ευλογείτε τον Θεόν».

Καλοκαίρι στο Όρος

του Φώτη Κόντογλου

   Στ' Άγιον Όρος πήγα πολλές φορές. Την πρώτη φορά κάθησα παραπάνω από δυο μήνες κ' έκανα γνωριμία με πολλούς πατέρες και λαϊκούς, γιατί υπάρχουνε εκεί πέρα και αγωγιάτες αρβανίτες, παραγυιοί και γεμιτζήδες πού φορτώνουνε κερεστέ1 στα καράβια. Στη Δάφνη, που είναι η σκάλα που πιάνουνε τα βαπόρια, βρισκόντανε και κάτι ψαράδες κοσμικοί, κ' εκεί γνωρίσθηκα με τρείς Αϊβαλιώτες και περάσαμε πολύ έμορφα. Από κει πήγα στις Καρυές, μα δεν κάθησα πολύ, γιατί γύρευα θάλασσα. Πήγα στο μοναστήρι των Ιβήρων μαζί με ένα γέροντα που πουλούσε βιβλία στις Καρυές και που τον λέγανε Αβέρκιον Κομβολογάν. Σ' αυτό το μοναστήρι κάθησα κάμποσο. Πιο πολύ με τραβούσε ο αρσανάς, δηλαδή το μέρος που βάζουνε τις βάρκες και τα σύνεργα της ψαρικής.

   Άφησα τα γένεια μου, τα ξέχασα όλα και γίνηκα ψαράς. Έτρωγα, έπινα, δούλευα, κοιμώμουνα μαζί με τους ψαράδες που ήτανε όλο καλόγεροι, οι πιο πολλοί Μπουγαζιανοί, δηλαδή από τα μπουγάζια της Πόλης. Τί ξέγνοιαστη ζωή που πέρασα! Ιδιαίτερη φιλία έδεσα με τρεις. Ό ένας ήτανε ως εικοσιπέντε χρονώ, καλή ψυχή, φιλότιμος, στοχαστικός, πρόθυμος στο κάθε τι κ' είχε καλογερέψει από μικρός: τον λέγανε Βαρθολομαίο. Ο άλλος ήτανε ως σαράντα χρονών, ψαράς από το χωριό του, κοντόφαρδος, απλός, ήσυχος, λιγομίλητος, άκακος, «πτωχός τω πνεύματι», ταπεινός και τον λέγανε Βασίλειο. Ο άλλος ήτανε γέρος σον τον άγιο Πέτρο, γελαζούμενος, χωρατατζής και τον λέγανε Νικάνορα.