O Παπανδρέου πρέπει να φύγει τώρα!

ένα εξαιρετικό κείμενο του Νίκου Ράπτη

Ανήκουμε σε αυτούς που με γνώμονα την πάση θυσία ανάγκη παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη ανεχτήκαμε πολλά από την κυβέρνηση Παπανδρέου (ΓΑΠ): τα απίστευτα προεκλογικά της ψέματα, την απάτη των πρώτων «σοσιαλιστικών» της μηνών, τη συγκρότησή της ως παρέας (γεγονός εξόχως πολιτικό, που υπονόμευε τη συνειδητοποίηση της κρισιμότητας των καιρών), την αδυναμία της να φέρει εις πέρας τα υπεσχημένα, την ιδεοληπτική της εμμονή με διάφορα θέματα αξιών, την επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσης με κριτήριο... τις εσωκομματικές ισορροπίες, την αδυναμία της να αναλάβει ουσιωδώς την ευθύνη της διακυβέρνησης, ρίχνοντας το φταίξιμο πότε στην αξιωματική αντιπολίτευση, πότε στην αριστερά, πότε στο λαό...

Ανεχτήκαμε την κατάφορα ταξική προσέγγιση της κρίσης, την ιδεολογική επιλογή να προκριθεί το ζήτημα των δαπανών και ο λόγος περί «μεγάλου κράτους» (εις πείσμα όλων των διαθέσιμων στοιχείων) με παροχή πλήρους ασυλίας στη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά και το «μαφιόζικο» χρήμα... Ανεχτήκαμε την επικίνδυνη ακόμα και για την ίδια τη δημοκρατία επιλογή της κυβέρνησης να διαχειριστεί το δημοσιονομικό πρόβλημα με βίαιη ανακατανομή δύναμης και πόρων εντός του μπλοκ εξουσίας της μεταπολίτευσης, με χτύπημα της αργομισθίας (των «στρατών» του καθεστώτος) και τόνωση των «λεφτών» του (της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς, της «μαύρης» οικονομίας).

 Τα ανεχτήκαμε όλα αυτά διότι θεωρούσαμε πως η λύση στη δημοσιονομική κρίση μπορεί να είναι μόνο ευρωπαϊκή και το μείζον πατριωτικό καθήκον μας είναι να προασπίσουμε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Επίσης επειδή θεωρούσαμε την αντιπολίτευση -ιδίως εκείνη του Σαμαρά- τόσο κυνική και ανέμελη, που στο βωμό της εξουσίας της ήταν έτοιμη να θυσιάσει την ίδια τη χώρα. Επίσης διότι εκτιμούσαμε πως σε καταστάσεις κλυδωνισμού του μεταπολιτευτικού καθεστώτος η μετάβαση στη νέα περίοδο θα έπρεπε να γίνει συντεταγμένα, με «μακρά πορεία στους θεσμούς» της μεταπολίτευσης και άρα με αποτροπή των πρόωρων εκλογών.

Δυστυχώς όμως, με την εξωφρενική πρότασή του περί δημοψηφίσματος ο ίδιος ο ΓΑΠ ανέδειξε τον εαυτό του στην πιο επικίνδυνη παρουσία στο σημερινό πολιτικό σύστημα (και την πρόσφατη πολιτική ιστορία, όσο διαθέτουμε ζωντανή μνήμη¹ εδώ που τα λέμε): προκειμένου να αποφύγει το σκόπελο των εκλογών και να ικανοποιήσει διάφορα ιδεοληπτικά του βίτσια, ο ΓΑΠ προκήρυξε... δημοψήφισμα στο οποίο ουσιαστικά θέτει υπό την λαϊκή έγκριση την ίδια τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ)...

Δε θα αρχίσω τώρα να επιχειρηματολογών γιατί αυτή η κίνηση είναι η επιτομή της μεταπολιτευτικής ανευθυνότητας: πρώτον, ο ΓΑΠ (υποτίθεται πως) νομίζει πως ρωτάει το λαό αν θέλει τη δανειακή σύμβαση ή όχι, αλλά ο λαός θα απαντήσει αν θέλει ή όχι να συνεχίσει να κυβερνιέται από το ΓΑΠ και την παρέα του, σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης του ιδίου, της κυβέρνησής του, του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Ουσιαστικά ο ΓΑΠ παίρνει το ρίσκο να οδηγήσει τη χώρα στη μεγαλύτερη εθνική καταστροφή μετά το 1922 μόνο και μόνο για να εκβιάσει την παραμονή του στην κυβέρνηση για τα σκάρτα δύο χρόνια που του απέμεναν ακόμα στις καλύτερες συνθήκες! Δεύτερον, ο ΓΑΠ προκηρύσσει ένα δημοψήφισμα ευθέως αντισυνταγματικό. Τρίτον, με την κίνησή του αυτή ο ΓΑΠ ακυρώνει ουσιαστικά (ως τον Ιανουάριο!) την εφαρμογή της συμφωνίας της συνόδου της ΕΕ, καθώς αποθαρρύνει τις τράπεζες να αποδεχθούν τη συμφωνία αυτή και πυροδοτεί τις κοινές γνώμες στους δύσθυμους Ευρωπαίους εταίρους να ζητήσουν (το ελάχιστο!) κι εκείνες δημοψήφισμα για το ίδιο ζήτημα. Τέταρτον... Πέμπτον...

Το μείζον πλέον είναι να φύγει αυτός ο επικίνδυνος και άμυαλος άνθρωπος από το πρωθυπουργικό θώκο. Αυτό μπορεί να γίνει:

• Με εσωτερική κίνηση των κομματικών του ενεργούμενων που παριστάνουν τους «εκπροσώπους του έθνους», ώστε να εξωθηθεί ο ΓΑΠ σε παραίτηση (και να οδηγηθούμε σε εκλογές, ή ακόμα καλύτερα, αυτή η βουλή να εκλέξει νέα κυβέρνηση εθνικής ανάγκης)
• Με παρέμβαση του καλοπερασάκια ευσυγκίνητου γεράκου που παριστάνει τον πρόεδρο της δημοκρατίας, που θα θυμίσει την αντισυνταγματικότητα τυχόν δημοψηφίσματος για δημοσιονομικούς λόγους
• Με άμεση παραίτηση όλων των βουλευτών της αντιπολίτευσης, ώστε να διενεργηθούν εκλογές στις οποίες η αντιπολίτευση θα καλεί το έθνος σε σταυροφορία για την παραμονή μας στο ευρώ και τα άλλα τρελά που λέει (και που θα τα ξεχάσουμε προς στιγμή στο όνομα της παράτασης του βίου μας ως πολιτισμένου έθνους, έστω για ολίγους μήνες)
• Με παρέμβαση της ΕΕ που θα θυμίσει στον GAP πως δεν είναι δυνατό να ολοκληρώσει τις τεχνικές λεπτομέρειες μιας συμφωνίας που αμφισβητείται από τον... πρώτο που ωφελείται από αυτήν! 

Στην πορεία της πατρίδας, το να πέσει μια κυβέρνηση είναι μία ελάσσων ανατάραξη. Το να βγούμε όμως οικειοθελώς από την Ευρώπη είναι συντριβή. Μία καταστροφή ιστορικής σημασίας, πολύ χειρότερη από εκείνες που προκάλεσαν όλες οι χούντες, όλοι οι βασιλιάδες και όλες οι κατοχές μαζί. Και μόνο πως ο ΓΑΠ παίρνει αυτό το ρίσκο σε μια στιγμή που το πολιτικό σύστημα και το ΠΑΣΟΚ είναι τόσο φτυμένα από τον κόσμο, είναι απόδειξη της ανικανότητάς του να κυβερνήσει.

Είναι ανάγκη να εκπαραθυρωθεί όσο το δυνατό γρηγορότερα! Μέσα σε λίγες μέρες! Πριν οι δημοσκοπήσεις (που θα δίνουν «όχι» της τάξης του 70% τουλάχιστο), και οι διεθνείς αντιδράσεις παράγουν τη δυναμική εκείνη –την ελάχιστη που λείπει- που θα τροχοδρομήσει τη χώρα οριστικά εκτός Ευρώπης και θα την εγκαταστήσει στο χώρο της πλήρους ασημαντότητας, της μαζικής φτώχειας και της αυταρχικής-αντιδημοκρατικής διακυβέρνησης.   

Σημείωση

1. Με εξαίρεση ίσως τον «προκάτοχό» του Δημήτριο Ιωαννίδη, που το 1974, επίσης στο όνομα της διαιώνισης του καθεστώτος του, διακινδύνευσε μια εθνική καταστροφή, που τελικά την έλαβε...

πηγή: ppol.gr