Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Απάντηση: Το σεξ και οι απαγορεύσεις της Εκκλησίας




 Ο συγχωριανός μας κ. Μίλτος Τριανταφύλλου απαντά στο κείμενο(πατήστε εδώ) που αναδημοσίευσε το blog Σερμύλη σχετικά με την εκκλησιαστική θεώρηση του σεξ.


"Κάπως έτσι μπορώ να αντιληφθώ κάποιους όρους για την συντροφικότητα που η Εκκλησία θέτει για να την χαιρόμαστε και όχι για να την στερούμαστε."

 Και ιδού το νόημα όλων των παραπάνω ισχυρισμών, ότι η Εκκλησία θέτει κάποιους όρους για τη συντροφικότητα. Γιατί όμως το κάνει αυτό η Εκκλησία;

Η απάντηση βρίσκεται στο παράδειγμα του κοινοβίου, το οποίο με τη σειρά του έθετε κάποιους όρους για τη συντροφικότητα, την μη-αποκλειστικότητα, και σύμφωνα με το παράδειγμα όπως του παρέβαινε εκδιωκόταν από το κοινόβιο. Παρόμοια λοιπόν το σώμα της Εκκλησίας το οποίο με την πίστη του στο Θεό προσπαθεί για την σωτηρία της ψυχής θέτει του όρους και για την συντροφικότητα, τους οποίους όποιος παραβεί όχι μόνο στερείται την συντροφικότητα αλλά παύει να μετέχει της προσπάθειας σαν μέλος της Εκκλησίας για τη σωτηρία της ψυχής. Έτσι η Εκκλησία θέτοντας όρους ορίζει το κανονικό και το μη-κανονικό και είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί για να ασκεί εξουσία ακόμη και σε θέματα τόσο προσωπικά όπως το θέμα της συντροφικότητας.



Σας παραθέτω και την απάντηση της Σερμύλης:

" Μίλτο, ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι εντός της εκκλησίας, λαϊκοί και δυστυχώς ουκ ολίγοι ιερείς, που παρανόησαν την Θεολογία της , είτε από άγνοια είτε για προσωπικούς και ιδιοτελείς λόγους. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να ταυτιστεί η πουριτανική αυτή εκδοχή του έρωτα με τον έρωτα-άθλημα που μαρτυρά η εκκλησιαστική εμπειρία. Η Εκκλησία κομίζει μια διαφορετική αντίληψη για τον έρωτα ριζικά αντίθετη τόσο με την προτεσταντική αλλοίωση του έρωτα σε σαχλό ρομαντισμό, όσο και με την άκρατη και απρόσωπη σεξουαλικότητα που θεωρεί ως έρωτα την αυτονομημένη λειτουργία συγκεκριμένων οργάνων του σώματος.

Η Εκκλησία τιμά τον έρωτα και μέσα από το μυστήριο του γάμου τον αγιάζει. Ο εκκλησιαστικός γάμος αποτελεί το σημείο συνάντησης κτιστού και ακτίστου, Θεού και ανθρώπου δηλαδή. Το ζευγάρι ζητά να μπολιάσει την αγάπη του στην αγάπη του Χριστού, να μεταμορφώσει τη φυσική ένωση σε Θεανθρώπινη. Αυτό βέβαια δεν γίνεται με τρόπο μαγικό, αλλά απαιτεί τη βούληση του ανθρώπου. Ο έρωτας που γνωρίζει η Εκκλησία είναι ένα συνεχές άθλημα αυθυπέρβασης και αποδοχής του άλλου, ένα αδιάλλειπτο άνοιγμα που οδηγεί στην βαθειά κοινωνία.

Η Εκκλησία Μίλτο δεν ασκεί εξουσία στην ερωτική ζωή, κάποιοι νευρωτικοί ιερείς ναι. Η Εκκλησία δεν ασκεί εξουσία στο κρεβάτι, εξουσία ασκούν όσοι στο όνομα της σωτηρίας δημιουργούν ενοχές και φόβο στους πιστούς και με την απειλή της τιμωρίας εξουσιάζουν τις ζωές τους. Για την Εκκλησία η απώλεια του παραδείσου δεν είναι ποτέ ποινή, είναι αυτοεξορία. "


4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έλεος βρε Μίλτο με τις αμπελοφιλοσοφίες. Έφτιαξες μια θεωρια στα μετρα σου για την εκκλησία και την πιπιλιζεις σαν καραμελα. Εσυ καταντας περισσότερο δογματικος απο την θεωρία σου για την εκκλησία. Έλεος πια!!!

Πικρός Βότρυς

Ανώνυμος είπε...

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΠΩΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΑ ΠΡΩΣΟΠΙΚΑ; ΕΔΩ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ!! ΣΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΠΙΣΩ; ΑΜΑ ΨΑΞΕΤΕ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΕ ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΕΞ, ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΟΧΙ. ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΙΝΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟ. ΜΗ ΛΕΤΕ ΜΕΤΑ ΠΩΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΑΣ!! ΟΧΙ ΟΤΙ ΣΑΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ!!

Miltos Triantafillou είπε...

Η άποψη μου είναι ότι οι διάφορες τεχνολογίες άσκησης και διαχείρισης της εξουσίας που πηγάζει από την εμπλοκή των ανθρώπων στον κοινωνικό βίο μπορούν να αποδομηθούν ώστε να κατανοήσουμε λιγάκι παραπάνω την εξουσία που παράγουμε. Η εκκλησία, για μένα, είναι μια τεχνολογία που διαχειρίζεται την εξουσία που παράγεται από το φόβο του ανθρώπου για το άγνωστο τέλος. Ένα τέλος που καταλήγει παραγωγικά στο οριστικό του θανάτου. Η συμμετοχή στην κοινωνία της εκκλησίας ουσιαστικά είναι η συμμετοχή του ανθρώπου σε ένα συλλογικό φαντασιακό που αντιμετωπίζει το τέλος διεξοδικά χρησιμοποιώντας την εφεύρεση της αιωνιότητας της ανθρώπινης ψυχής γύρω από την κεντρική ιδέα της ανάστασης. Ο άνθρωπος θα εφευρίσκει πάντοτε τεχνολογίες για να διαχειρίζεται τις εξουσίες που παράγονται στην κοινωνία της οποίας είναι μέτοχος. Η θρησκεία ανέκαθεν ήταν μια τέτοια, οι παραλλαγές αποτυπώνουν εν μέρει στιγμιότυπα της ανθρώπινης διάνοιας, στιγμιότυπα τέτοια είναι τα διάφορα δόγματά της. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι καλή ή κακή η θρησκεία ή το εκάστοτε δόγμα. Δεν κρίνω αυτό απλά επισήμανα μια λειτουργία της εκκλησίας που με εφαλτήριο την εξουσία που αντλεί από τους κοινωνούς της προσπαθεί να διασφαλίσει την συμμετοχή τους στο σώμα της διαμορφώνοντας την ηθική της συντροφικότητας τους. Επειδή σε μεγάλο βαθμό το εκάστοτε δόγμα επικοινωνείται στους πιστούς από τους παπάδες του, η εξουσία που ασκούν κατά καιρούς και τόπους λαμβάνει διαστάσεις άξιες κατάκρισης τόσο από τους έξω όσο κι από τους ίδιους τους ταγούς του δόγματος. Αυτό είναι όμορφο να φανταστεί κανείς είναι ποια θα είναι η επόμενη εφεύρεση του ανθρώπου που θα διαχειριστεί το φόβο του για το τέλος πιο παραγωγικά από τη θρησκεία γενικά. Φυσικά κάθε δόγμα έχει διαφορετική επίδραση στη διανοητική παραγωγή του ανθρώπου από καιρό σε καιρό κι από τόπο σε τόπο. Ένα ενδιαφέρον ερώτημα θα ήταν το εξής "Το δόγμα του πολυθεϊσμού των αρχαίων ελλήνων κατά πόσο επηρέασε θετικά ή αρνητικά στην δημιουργία των πνευματικών τους επιτευγμάτων;" Τώρα για μένα τα περί αυτοεξορίας είναι ευτράπελα και δεν στοιχειοθετώ το τελευταίο γιατί είναι καθαρά θέμα γούστου.

Ανώνυμος είπε...

θα αναφερθώ κι εγώ, με τη σειρά μου, στις εντυπώσεις που απεκόμισα από την λεγόμενη "εκκλησιαστική ζωή".. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω διαισθανθεί ότι η Εκκλησία και η ψυχοπαθολογία των ανθρώπων της, τυγχάνουν ιδιαίτερης "μεταχείρισης" και ασυλίας! Από το κράτος, από τους επιστήμονες ή από όλους μαζί; Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμα. Λέγοντας "ασυλία" δεν εννοώ την προστασία τόσο, όσο το ότι αυτή η "ψυχοπαθολογία" περνιέται σα φυσιολογική από ανθρώπους νοήμονες κατά τα άλλα, ή μάλλον την επιβάλουν δια της σιωπής ως τέτοια... Να λειτουργεί δηλαδή ένας επίσημος οργανισμός, ο οποίος σε πολλές εκφάνσεις του πρεσβεύει απόψεις, έως και παρανοϊκές, που θέτουν σε κίνδυνο την ψυχοσωματική υγεία του ανθρώπου και παρόλα αυτά να τυγχάνει αποδοχής από το κράτος! Πρώτη και καλύτερη απόρροια αυτού, να μην ασκείται καμία κριτική.
Μπαίνοντας στο "εκκλησιαστικό σύμπαν" η πραγματικότητα, η καθημερινή, αλλάζει. Τα πάντα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, διαστρεβλώνονται. Αυτό που θεωρεί συντηρητικό η Εκκλησία, για τον κόσμο έξω από αυτήν είναι γραφικό, και εκείνο που θεωρείται "φιλελεύθερο", φυσιολογικό για τους έξω!
Δεν ξέρω αν γίνω υπερβολικός αν πω αυτή τη στιγμή ότι αυτές οι "παρατυπίες" , για πολλούς της Εκκλησίας, μπορεί να σημαίνουν και "καλή αλλοίωση"! Ενώ λοιπόν βγάζει σωρηδόν φυλλάδια για τις αιρέσεις και την καταστρεπτικότητά τους, στο πεδίο της ψυχικής υγείας του ανθρώπου, ταυτοχρόνως ο "επίσημος" εκκλησιαστικός χώρος φιλοξενεί πολλές τέτοιες περιπτώσεις! Αντίφαση, υποκρισία ή και τα δύο;
Το πιο παρανοϊκό απ' όλα είναι ότι όποιος αποφασίσει να ζήσει μια ζωή, όπως την επιτάσσει η Εκκλησία, καταλήγει να "προσαρμόσει" τη ζωή του σύμφωνα με τη μεταβυζαντινή πνευματικότητα. Βιώνει ένα διχασμό και εύλογα! Αυτός ο διχασμός μεταφράζεται φυσικά σαν "πειρασμοί του διαβόλου" από τους πνευματικούς. Ο φόβος του διαβόλου, των τελωνίων και της κολάσεως - η οποία φυσικά πρέπει να είναι αιώνια, πάση θυσία! - λειτουργεί ως ένα είδος delete όλων αυτών των φυσιολογικών ανησυχιών, της κοινής λογικής με δυο λόγια!!
Κατάργηση, προοδευτική, της λογικής σκέψης δια του φόβου! Τι πρωτότυπο....
Φαντάσου να κουβαλάς αυτούς τους φόβους και αυτούς τους παροπλισμούς, όχι για 10, αλλά για 30-40 χρόνια.... Από παιδί!
Τι ελευθερία βούλησης σου μένει τότε να πράξεις διαφορετικά; Κάθεσαι "στ' αβγά" σου από μεταφυσικό φόβο, από ένα σημείο και μετά δε μπορεί να αρχίσει να σου "στρίβει" και να ερμηνεύεις αυτή την "απάθεια δια του φόβου" ως σημείο χάριτος ότι ξεφορτώθηκες τις "αμαρτωλές" επιθυμίες επιτέλους, επομένως είσαι πιο κοντά στην αγιοσύνη.... Αυτά όλα βέβαια υποσυνείδητα τα σκέφτεσαι, διότι προς τα έξω μπορείς να κάνεις όσες μετάνοιες θέλεις και να ελεεινολογείς τον εαυτό σου όσο θέλεις, παρουσιάζοντάς σε ταπεινότερο των ταπεινών......
Αισθάνεται λοιπόν σα να μπαίνει σε μια ιδιάζουσα "μηχανή του χρόνου", όποιος μπαίνει και ζει λίγο στο χώρο της Εκκλησίας....
Ο Αρσένιος, ο Μέσκος, ήταν εύστοχος όταν μίλησε για "πλανήτη θεολογίας"!
Κατά τα άλλα, η Εκκλησία τιμάει και δίνει τεράστια σημασία στην ελευθερία και το αυτεξούσιο του ανθρώπου και ο νοών νοείτο.........
Δε ξέρω για εσάς τους υπόλοιπους, πάντως εμένα αυτές είναι οι παραστάσεις μου......