Οι όψιμοι ψηφοφόροι του Σύριζα διακρίνονται σε δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα είναι αυτή που στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα αποζητά το αρχέτυπο του δημαγωγού, που σάρκωσε υποδειγματικά ο φαύλος Ανδρέας Παπανδρέου, ο γητευτής των λαϊκών μαζών και θεμελιωτής του εκμαυλισμένου και σάπιου μεταπολιτευτικού ελληνικού κράτους. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί, συνεπώς, γιατί τόσοι συμπολίτες μας μαγεύτηκαν από τα παραμύθια του Τσίπρα και τρέχουν εκστασιασμένοι ξοπίσω του σαν «ερωτευμένες κορασίδες».
Ο Αλέξης, είναι ο μόνος που μπορεί να εγγυηθεί με συνέπεια την συνέχεια του πασοκικού οράματος, της παπανδρεϊκής εποποιίας δηλαδή. Δυστυχώς, όμως, για αυτούς, το όραμα της πασοκικής ολοκλήρωσης θα πρέπει να ανασταλεί επί μακρόν και να περιοριστεί, εφεξής, σε ένα αμιγώς θεωρητικό επίπεδο διαλεκτικού ιδεαλισμού και ομφαλοσκόπησης, διότι, πολύ απλά, η Ευρωπαϊκή στρόφιγγα του δανεισμού έχει κλείσει οριστικά για την Ελλάδα, πολύ περισσότερο δε, για τους γραφικούς και επικίνδυνους ιδεολόγους της Κουμουνδούρου.
Η δεύτερη ομάδα απαρτίζεται από εκείνους, που με ελαφρά τη καρδία, θα ψηφίσουν τις συνιστώσες της καταστροφής, σκεπτόμενοι ως εξής: «τι έχουμε να χάσουμε, ας τους δοκιμάσουμε και αυτούς» (λες και πρόκειται για μάρκα γιαουρτιού ή τσιγάρων) ή «δεν θα γίνουμε χειρότερα με τον Σύριζα στην κυβέρνηση» (η έλλειψη βασικών τροφίμων, φαρμάκων και ενέργειας μεταφράζεται ως «καλύτερα», υποθέτω). Η σημερινή ψήφος έχει αναμφισβήτητα τεράστιο «βάρος», όχι γιατί κρίνεται ένα οικονομικό πρόγραμμα αλλά επειδή διακυβεύεται η σταθερότητα ενός πολιτεύματος. Και με το πολίτευμα δεν παίζουμε.
Γράφει ο φιλόσοφος, Στέλιος Ράμφος, στο τελευταίο βιβλίο του, Time Out.
Πολιτικές ηγεσίες και πολίτες δεν μπορεί να παίζουν με τη φωτιά,
γιατί, ως γνωστόν, υπάρχουν φωτιές που σβήνουν με νερό,
υπάρχουν όμως και φωτιές που σβήνουνε με αίμα!
Ας συμβιβαστούμε με το μή χείρον, αγαπητοί αναγνώστες, διότι η ελπίδα, που ευαγγελίζεται ο Σύριζα, δεν φύεται ανάμεσα σε ζιζάνια και σε κακοχωνεμένη κοπριά..
Ναρσής Σαμπαζιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου