Ελλάς! Ελλάς!

Αν δεν τον είδατε, χάσατε. Ο Σαμαράς ήταν προχθές φο-βε-ρός! (Ο Γιώργος, φυσικά, ο ποδοσφαιριστής της εθνικής μας - όχι ο άλλος...) Δεν χρειαζόταν να είσαι ειδικός για να το καταλάβεις, ήταν αρκετό να έχεις μάτια για να βλέπεις. Σε όλη τη διάρκεια του παιγνιδιού με τη Ρωσία, έβλεπες έναν παίκτη που έδινε όλες τις δυνάμεις του και το έκανε αποτελεσματικά για το σύνολο. (Λειτούργησε θαυμάσια ως σύνδεσμος της μέσης γραμμής με την επίθεση: έτσι το είπε ένας φίλος μου που ξέρει από μπάλα· κι εγώ -ένας άσχετος μπροστά του- δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω την αυθεντία του).

Αν, τώρα, στην απόδοση που είχε στον αγωνιστικό χώρο ο Σαμαράς, προσέθετα τη μετρημένη δήλωσή του αργότερα και το ευπρεπές ύφος της, αυτό που εγώ είδα το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στον συγκεκριμένο παίκτη είναι το υπόδειγμα που θα ήθελα για τη χώρα μου: το υπόδειγμα του σοβαρού επαγγελματία. Δεν πρέπει να είναι καθόλου τυχαίο, όμως, ότι ο Σαμαράς δεν έχει κάνει καριέρα στην Ελλάδα. Μόλις ξεχώρισε για τις ικανότητές του, στα δεκαοκτώ του, ως παίκτης του ΟΦΗ, ακολουθώντας τη συμβουλή του πατέρα του, ο οποίος είχε επίσης υπάρξει ποδοσφαιριστής του ΟΦΗ, προτίμησε να γυρίσει την πλάτη στο δέλεαρ της μετεγγραφής στις μεγάλες ομάδες του κέντρου (λεφτά, γκόμενες, Πόρσε, μπουζούκια κ.λπ.) και προτίμησε να πάει σε μία διεθνώς άσημη ομάδα της Ολλανδίας, προκειμένου να μάθει τη δουλειά σωστά. Eκτοτε σταδιοδρομεί στο εξωτερικό.

Ο Σαμαράς είναι ο εκπρόσωπος της μιας Ελλάδας. Της άλλης Ελλάδας είναι ο πονηρός Καραγκούνης, με τους θεατρινισμούς του, τη μαεστρία στην απάτη (τον είδατε πόσο αριστοτεχνικά έπεσε επάνω στο πόδι του αντιπάλου για να διεκδικήσει πέναλτι;), τη συναισθηματική υπερβολή και τις απίθανες γκριμάτσες (που ο σκηνοθέτης της μετάδοσης βρήκε τουλάχιστον διασκεδαστικές, ώστε να τις δείχνει ξανά και ξανά), αλλά και το γκολ που πέτυχε. Νομίζω, όμως, ότι το γκολ που έδωσε την πρόκριση στην εθνική είναι μάλλον το προϊόν της συλλογικής προσπάθειας παρά η ανταμοιβή του καταφερτζίδικου ατομισμού. Δόξα τω Θεώ, οι Καραγκούνηδες από τούτη τη χώρα ποτέ δεν έλειψαν. Από μόνα τους, τα κόλπα τους κάποτε πετυχαίνουν και κάποτε όχι, γιατί εξαρτώνται από την τύχη. Ο μόνος τρόπος αν, θέλει κανείς να ελέγξει, κατά το δυνατόν, τον ρόλο της τύχης, είναι ο επαγγελματισμός του Σαμαρά.

Υστερόγραφο. Δεδομένου ότι δεν έχω παρά επιφανειακή γνώση του ελληνικού ποδοσφαίρου και, επιπλέον, ότι με δυσκολία κρύβω την απέχθειά μου για την αποκρουστική υποκουλτούρα του, το γεγονός ότι μία ημέρα σαν τη σημερινή προτάσσω στη στήλη τη νίκη της εθνικής επί της Ρωσίας, νομίζω ότι λέει περισσότερα για την άποψή μου (ή, μάλλον, τη διάθεσή μου...) περί των πολιτικών εξελίξεων απ’ οποιοδήποτε κατεβατό με το οποίο θα μπορούσα να την εκφράσω. Τουλάχιστον, αυτή ήταν η επιδίωξή μου...

Και ο άλλος Σαμαράς

Γεγονός είναι και η νίκη της Νέας Δημοκρατίας, με τη διαφορά ότι στην περίπτωση αυτή ο δικός της Σαμαράς δεν είχε ρόλο αντίστοιχο του Σαμαρά της εθνικής στο ποδόσφαιρο. Περισσότερο βάρυνε στην έκβαση των πραγμάτων η ιστορία της Ν.Δ. -ακριβέστερα, η ανάμνησή της - παρά ο ηγέτης της. Oποιος είχε το σθένος ή τη διαστροφή (την επαγγελματική διαστροφή, εννοώ, βεβαίως...) να κάνει μια βόλτα στη συγκέντρωση της Παρασκευής, στο Σύνταγμα, αυτό το καταλαβαίνει.

Αντιθέτως, η διασφάλιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τον πολυτασικό ΣΥΡΙΖΑ των παλαβών συνιστωσών ήταν, σε σημαντικό βαθμό, επίτευγμα του αρχηγού του. Αρκεί να συγκρίνει κανείς την υποδοχή της οποίας έτυχαν οι δύο αρχηγοί κατά την άσκηση του εκλογικού δικαιώματός τους. Να συγκρίνει, δηλαδή, το πανδαιμόνιο και τον συνωστισμό ελληνικών και ξένων ΜΜΕ, που κυριολεκτικά εξαφάνισε τον Τσίπρα μόλις βγήκε από το εκλογικό κέντρο με τα συγκαταβατικά γεροντάκια στην Πύλο, που υποδέχθηκαν τον Σαμαρά...

 Στέφανος Κασιμάτης

πηγή:Καθημερινή