Ζούμε σε μία εποχή θεολογικού αλληλοσπαραγμού. Η λέξη «αιρετικός» τείνει να δηλώσει κάθε ένα που διαφωνεί με την άποψή μας, σε πείσμα όσων ο ιερός Φώτιος και η αρχαία παράδοση της Εκκλησίας μας διδάσκουν περιορίζοντας σαφώς τον όρο «αίρεση» μόνο σε ό, τι αποτελεί παράβαση των αποφάσεων Οικουμενικών Συνόδων.
Είναι,
συνεπώς, προφανές ότι η Ορθόδοξη θεολογία βιώνει μία εσωτερική
πολεμική, από την οποία τίποτε το θετικό δεν θα προκύψει. Και βέβαια η
κριτική είναι πάντοτε αναγκαία, αλλά μόνον όταν γίνεται «είς οικοδομήν και ούκ είς καθαίρεσιν» (Β’ Κορ. 13,10). Χρέος
των Ορθοδόξων θεολόγων στον 21ο αιώνα είναι να προβούν σε μία
δημιουργική σύνθεση των διαφόρων τάσεων που έφερε στην επιφάνεια η γενηά
του 1960. Οι τάσεις αυτές προήλθαν από την ίδια μήτρα, και δεν
είναι ξένες μεταξύ τους. Ευχαριστία και άσκηση βιώθηκαν στο παρελθόν
από την Εκκλησία ως ενιαία εμπειρία. Ο τονισμός της μιας από αυτές σε
βάρος της άλλης είναι νεώτερο φαινόμενο, πού εγκυμονεί σοβαρούς
κινδύνους. Όταν εξαίρομε τα πνευματικά χαρίσματα των «γερόντων»,
και υποτιμούμε τους εκκλησιαστικούς θεσμούς, καλλιεργούμε μια
προτεσταντίζουσα θεολογία, η οποία αργά ή γρήγορα θα διαλύσει την
Εκκλησία, όπως συνέβη στην Προτεσταντική Δύση. Και όταν τους
θεσμούς τους αποσυνδέσουμε πλήρως από τη χαρισματική διάσταση της
Εκκλησίας, τότε ο νομικισμός θα αποξηράνει την Εκκλησία από τη ζωντάνια
του Πνεύματος. Η σύνθεση αυτών των διαστάσεων γίνεται διαρκώς και
περισσότερο αναγκαία στην Ορθόδοξη Θεολογία.
Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου