O τίτλος αναφέρεται σε τρεις
πρόσφατες διαφημίσεις που το τηλεοπτικό κοινό τις δεξιώθηκε με χαμόγελα. Τις
έκανε ήχο στο κινητό τηλέφωνό του και μέρος μιας καθημερινής ιδιολέκτου που
χαζογελά αναπαράγοντας τηλεοπτικές ατάκες.
Οι τρεις διαφημίσεις λοιπόν
πέτυχαν. Και υποθέτουμε –βάσιμα νομίζουμε– ότι πέτυχαν διότι το κοινό
κολακευμένο από την «μαγκιά» των πρωταγωνιστών τους, ταυτίστηκε μαζί τους. Κι
όμως ο Τζάμπας δεν είναι ο φτωχοδιάβολος αλλά ο τσαρλατάνος που εκδέχεται την
φαυλότητα για κατόρθωμα. Ο Αγαπούλας δεν είναι ο κατατρεγμένος αλλά ο
έγκλειστος γηπεδικός εαυτός μας που κάνει τις βρωμοδουλιές του μιλώντας με
όλους. Κι ο Ομορφάντρας δεν είναι ο φαμελίτης μεροκαματιάρης αλλά ο
μικρομεσαίος που πουλά μαζί με τα «βρώμικα» την μάνα του και τον πατέρα του.
Όλα σ’ ένα.
Αυτοί λοιπόν είναι οι
Έλληνες;Οι παράγοντες του χουλιγκανικού κρετινισμού, οι μπατακτσήδες, οι λίγο
απ’ όλα; Ναι, αυτή είναι η κυρίαρχη εκδοχή της αλλοτρίωσής μας. «Αγαπούλα,
πούλα». Και ξεπούλα μην σου πω. Να κάνουμε την δουλειά μας όπως – όπως. Να
μπούμε από το παράθυρο και να μην πληρώσουμε. Αθάνατη ελλαδική κακομοιριά. Που
δικτυώνεται, τα σπάει και αδηφάγα –με λίγη σάλτσα– τα καταπίνει όλα. Αυτή η
Ελλάδα αναγνωρίζει τον εαυτό της σε αυτές τις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Τον
αναγνωρίζει αλλά δεν τον οικτίρει. Τον καμαρώνει!
Κι έρχονται άλλοι, με την
σειρά τους κι αυτοί, να την επιτιμήσουν αυτή την Ελλάδα. Να την επιτιμήσουν
όμως ποιοι; Οι χολωμένοι αβροδίαιτοι, αυτοί που συμπλεγματικά φτύνουν το γάλα
που βύζαξαν; Επαρχιωτισμός από την ανάποδη αδελφοί μας. Αλλά με στεγνό
καθάρισμα και τσάκιση η δική τους επίκτητη φενάκη. Οι φυλακές, τα «βρώμικα» και
οι τιμές κοψοχρονιά είναι για τους φτωχούς. Αυτοί κάνουν τις δουλειές τους
αλλιώς. Σε σαλόνια με σολομούς και κρασιά Βουργουνδίας. Κeep walking βρε κουτά.
Όλες οι μοναξιές μαζί μπορούμε να
χτίσουμε μια καλύτερη μπέκρα. Οι αγορές να ’ναι καλά να μεσιτεύουν υπέρ
του σύμπαντος εκβαρβαρισμού.
Και οι δυο στάσεις δεν
φανερώνουν τίποτε λιγότερο από την αδυναμία μας να δούμε το νεοελληνικό
πρόβλημα. Να παραδεχθούμε την ορφάνια μας, που δεν έχει αναφορές –μονάχα
συνθήματα, ρητορείες, αδυναμία να συνυπάρξει. Γι’ αυτό και κυριαρχεί ένθεν
κακείθεν η κυνική χρησιμοθηρία, η αμυντική επιθετικότητα, η επηρμένη χυδαιότητα,
η ανεπίγνωστη κακογουστιά. Ο ωχαδελφισμός για τον δημόσιο χώρο αλλά και για τον
διπλανό μας. Δυσκολευόμαστε όχι να του απλώσουμε το χέρι αλλά και να τον
καλημερίσουμε.
Υπάρχει όμως και μια άλλη
Ελλάδα που αποστρέφεται αυτόν τον τραγέλαφο, που τα ζώπυρά της δεν έχουν σχέση
ούτε με την διαφημιστική χυδαιότητα ούτε
με την ξινίλα της ανασκευής της. Αυτή η Ελλάδα βλασταίνει ακόμη στ’ απόσκια,
χωρίς να θεωρεί την εξαπάτηση αρετή αλλά παλιανθρωπιά. Αυτή η Ελλάδα έχει μιαν
άλλη πνευματική συγκρότηση, γεωργημένη με το ήθος ενός ευπροσήγορου κόσμου που
λέει τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη. Αυτή η Ελλάδα δεν ενδιαφέρει του
διαφημιστές γιατί δεν τρώει κουτόχορτο. Δεν ενδιαφέρει και τους κορυβαντιώτες
νεοέλληνες γιατί δεν την καταδέχθηκαν. Ξένοι στον καημό της, μουσαφιραίοι στην
καλοσύνη της. Κάνουν μπίζνες λίγο πριν καταλάβουν πως φαλίρισαν για πάντα.
Γι’ αυτή την Ελλάδα, μην
χολοσκάτε. Αρταίνεται και χωρίς επιδόματα. Όχι επειδή σκύβει την κεφαλή της.
Αλλά επειδή ξέρει να την σκύβει μόνον στο Θεό.
Θεόδωρος Παντούλας
πηγή:
περιοδικό manifestο
ΤΟ ΝΕΟ ΜΑΣ ΤΕΥΧΟΣ (35)
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΗΔΗ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
ΚΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου