Συνδικαλισμός

     Από την Ελλάδα της μεταπολίτευσης έως την Ελλάδα την τρόϊκας, όταν αναφερόμαστε στον συνδικαλισμό εννοούμε τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό που δεν αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των εργαζομένων.

    Αντίθετα, ο σοβιετικού αυτού τύπου συνδικαλισμός καθοδηγείτε από κομματικά στελέχη τα οποία είναι βασιλικά αφοσιωμένα και υπόλογα  μόνο στις εκάστοτε  κομματικές ηγεσίες.
Ελέγχονται αποκλειστικά από το κόμμα, παρέχουν υπηρεσίες προς αυτό(με το αζημίωτο βέβαια)και συνδικαλίζονται στην προώθηση συμφερόντων(παράλογα στην συντριπτική τους πλειοψηφία) των μελών τους, εις βάρος πάντοτε του κοινωνικού σώματος. Η επιτυχία τους, τέλος, επιβραβεύεται με βουλευτικούς και υπουργικούς θώκους.

 
   Είναι αξιοσημείωτο πως, όταν κάποια από αυτά τα σκανδαλώδη προνόμια που  απολαμβάνουν θιγεί, ακολουθεί μία άνευ προηγουμένου κινητοποίηση με απεργίες, κλείσιμο δρόμων και ότι άλλο νόμιμο ή παράνομο μέσο διαθέτουν, αδιαφορώντας πλήρως για την βάναυση κακοποίηση που προκαλούν στους υπόλοιπους συμπολίτες τους.  Είναι ‘’γνωστό τοις πάσι”  άλλωστε, τι προκάλεσαν και προκαλούν κάθε φορά οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Δ.Ε.Η., των τελωνειακών, των νοσοκομειακών γιατρών, των εργαζομένων στα ναυπηγεία, των οδηγών Φ.Δ.Χ. και ακόμη των αγροτών(δεν αναφέρομαι σε αγρότες που από την ηλικία των 30 ο ήλιος και η σκληρή δουλειά από την αυγή έως το βράδυ, άφησαν στο πρόσωπο τους βαθιές ρυτίδες και που να βρουν χρόνο να κλείσουν δρόμους, αλλά σε όσους επιδοτήθηκαν από το κράτος για την αεργία και για να εντρυφήσουν στη χλιδή).

   Αυτός ο συνδικαλισμός είναι απότοκος ενός  κομματοποιημένου κράτους, μιας ομάδας κομματανθρώπων (και αναφέρομαι οριζόντια σε όλα τα κόμματα),που αποβλέπουν στο συμφέρον του κόμματος τους και πως θα οδηγηθεί και θα παραμείνει γαντζωμένο για περισσότερο χρόνο στην εξουσία.

   Δεν κομίζω γλαύκα εις τα Αθήνας, αλλά από την μεταπολίτευση και μετά, κανένα κόμμα(ακόμη και το κατ' ευφημισμό σοσιαλιστικό) δεν είχε κοινωνιοκεντρικό προσανατολισμό, δεν είχε ως κεντρικό άξονα πολιτικής την κοινωνία.

 
   Το κράτος από την καθημερινή εμπειρία μας, το έχουμε όχι άδικα, απόλυτα συνυφασμένο με το εκάστοτε κόμμα που κυβερνά, το θεωρούμε εχθρό μας, το έχουμε απέναντι συνεχώς, αντί να είναι δίπλα μας και να υπηρετεί τις ανάγκες των πολιτών του. Υπεύθυνοι για αυτή τη μετάλλαξη του κράτους είναι δυστυχώς, όσοι απαρτίζουν τα διεφθαρμένα κόμματα και τους βρώμικους μηχανισμούς τους. Και το καρκίνωμα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού είναι ένας μεταστατικός καρκίνος της κομματοκρατίας.

   Πως γίνεται όταν χαλάει το καζανάκι της τουαλέτας μας να αναζητούμε τον καλύτερο υδραυλικό, ενώ όταν πρόκειται για την υγεία, την παιδεία, και τον οικουμενικό  πολιτισμό που γέννησε και ζύμωσε στην μακραίωνη ιστορία του ο ελληνισμός, να τα αφήνουμε να τα διαχειρίζονται ανεπαρκείς και μικρονοϊκοί άνθρωποι; Γιατί εμπιστευόμαστε "τα άγια τοις κυσί";

Υ.Γ.  Διαβάστε με τι ενάργεια περιγράφει τον ορισμό του κόμματος ο Εμμανουήλ Ροϊδης.

"Ομάς ανθρώπων ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφιούν

εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν,

οίτινες ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν,

ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν εις την έδραν του πρωθυπουργού,

ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"