Το γλέντι, ο κόκορας και ο επίμονος πονοκέφαλος.

Είναι 2 μετά τα μεσάνυχτα. Καταβάλλω, απεγνωσμένα, μεγάλες προσπάθειες για να κοιμηθώ. Μάταια, όμως!  Η δυνατή μουσική δεν μ’ αφήνει να χαλαρώσω. Τα νεύρα μου γίνονται ένα μεγάλο κουβάρι που ανεβαίνει ορμητικά στο κρανίο και διαχέει την ένταση του σε όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα. Ο πόνος απλώνεται γρήγορα και επώδυνα σε όλο το κεφάλι. Χωρίς δεύτερη σκέψη, τρέχω στη κουζίνα όπου φυλάω τα φάρμακα ανάγκης. Τι να μου κάνει μόνο ένα, αναρωτιέμαι, καθώς ανοίγω το κουτί με τα παυσίπονα. Αμέσως, βάζω στη χούφτα μου δύο ντεπόν και τα καταπίνω σαν καραμέλες.

Μα είναι δυνατόν, σκέφτομαι, να ακούγεται με τόση ένταση η μουσική από το πανηγύρι των Αγίων Αποστόλων. Δεν παίζει δα κι ο Νταλάρας, ο εθνικός μας τραγουδιστής, για να έχουν στη διαπασών τα ηχεία. Ούτε καν η Έφη Θώδη.  

Η απορία μου, ευτυχώς, θα λυθεί καθώς βγαίνω στο μπαλκόνι. Η εκκωφαντική μουσική προέρχεται από κάποιο γλέντι που γίνεται μέσα στο χωριό. Απογοητευμένος και ανίκανος να αντιδράσω, αποδέχομαι το μοιραίο, το μαρτύριο της αϋπνίας δηλαδή, και επιστρέφω στο κρεβάτι.

Μα δεν έχουν επίγνωση του ακατάλληλου της ώρας αυτοί που γλεντούν, σκέφτομαι. Πως γίνεται να αδιαφορούν τόσο προκλητικά και να αναστατώνουν τους γείτονες και τους συγχωριανούς τους; Σαφώς και δεν χρειάζεται να γνωρίζει κάποιος την σχετική αστυνομική διάταξη, που καθορίζει τις ώρες κοινής ησυχίας των πολιτών, για να σεβαστεί τον συγχωριανό του. Αρκεί να διαθέτει ένα δράμι κοινής λογικής και τη στοιχειώδη ευαισθησία.

Η τελευταία φορά που κοίταξα το ρολόι ήταν στις 4 το πρωί. Η μουσική συνεχίζει να παίζει με αμείωτη ένταση. Τα μάτια μου έχουν βαρύνει από την κούραση και το ξενύχτι. Με την βοήθεια των παυσίπονων παραδίνομαι στην αγκαλιά του λυτρωτικού Μορφέα.

Λίγο μετά τις 9 το πρωί, ένας τρομερός πονοκέφαλος με ξυπνά απότομα. Το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί. Στίχοι λαϊκών ασμάτων πολιορκούν την σκέψη μου. Η γλώσσα μου, ασυναίσθητα, ακολουθεί. "Στου παιδιού μου τη χαρά έσφαξα ένα κόκορα", επαναλαμβάνω μηχανικά. Το αίσθημα της ντροπής με κυριεύει. Δεν θέλω να φανταστώ πόσα ακόμη κυνοτράγουδα έχουν καταγραφεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου. -Το ασυνείδητο, ως γνωστόν, κρύβει τεράστια και ανεξέλεγκτη δύναμη- Ίσως να ξεπερνούν σε αριθμό ακόμη και τα καψουροτράγουδα που περιέχουν τα cd του περιοδικού Πίστα. Στη σκέψη αυτή, παγώνω. 

Κατευθύνομαι, γρήγορα, προς την κουζίνα. Ψάχνω στα ντουλάπια για μερικά παυσίπονα και λίγο πιπέρι...μαύρο πιπέρι!!

Ναρσής Σαμπαζιώτης