Σχόλια για την απιστία..

Σε προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο, H απιστία της εποχής μας... (πατήστε εδώ), έλαβα δύο σχόλια αναγνωστών, του κ. Μίλτου Τριανταφύλλου και του κ. Πολύμοχθου Κολαβρού. 

Σας τα παραθέτω:


(Μίλτος Τριανταφύλλου)

Εκτός από την δουλοπρεπή φύση του συγγραφέα δεν προσφέρει τούτο το κείμενο τίποτα παραπάνω. Συνοθύλευμα αοριστολογιών, όποιος δεν πιστεύει στο θεό είναι αλαζόνας κι εγωιστής κι όποιος δεν εμπιστεύεται πλήρως τα δεδομένα της σύγχρονης επιστήμης είναι σκοταδιστής. Η αθεϊα καθορίζει παντελώς τον χαρακτήρα του ανθρώπου και ο επιστημονικός σκεπτικισμός τον κάνει σκοταδιστή.

Παράλληλα με την λέξη επιστήμη αναφέρεται η λέξη Θαύματα σε μια ροή κειμένου που τις θεωρεί και τις δυο το ίδιο πραγματικές. Ο συγγραφέας του κειμένου παρουσιάζει τεράστιες λογικές αναντιστοιχίες. Ο σοφός λαός λέει " δεν χωράν δυο καρπούζια σε μια μασχάλη ", πράγμα που σημαίνει το να γεμίζεις το μυαλό σου με θρησκευτικές προκαταλήψεις και να προσπαθείς να είσαι επιστημονικά προοδευτικός είναι πράγμα αδύνατο. Το κόμπλεξ της αδυναμίας της αποδοχής ότι κάποιος πιστεύει στη θρησκεία όχι επειδή είναι αληθινός ο θεός του αλλά επειδή είναι αληθινός ο φόβος του καταντά γελοίο όταν προσπαθεί να φορέσει τον μανδύα της επιστημονικότητας.

Η επιστήμη οφείλη να είναι και άπιστη και δύσπιστη. Άπιστη με τις χαζομάρες περί θαυμάτων και δύσπιστη με τον ίδιο της τον εαυτό.



 (Πολύμοχθος Κολαβρός)

 Ἂγαπητέ κύριε Μίλτε,

O χαρακτηρισμός κάποιου ὠς δουλοπρεποῦς φανερώνει πλήρη γνώση του χαρακτηριζομένου ἂνθρώπου. Νομίζω δέν τὴν ἒχετε αὐτήν καὶ συνεπῶς εἶναι ὑπερβολὴ. Φανερώνει ὃμως ἓνα ὶδελογικὸ πάθος, πρᾶγμα ποὺ δὲν εἶναι καλὸς σύμβουλος, ὃταν προσπαθεῖ κάποιος νὰ ἐκφρασθεῖ ἐπιστημονικά, ὃπως προπαθεῖτε νὰ κάνετε.

Τὀ θἐμα ὃμως δὲν εἶναι αὐτό. Προφανῶς εἶστε ἂρνητικὰ διακείμενος πρὸς τὴν πίστη καὶ τὸ θαῦμα.
Ὑποθέτω ὃτι στὸ σχολεῖο θὰ μάθατε τί σημαἰνει ἡ λέξη θαῦμα. Ἒχει σχέση μὲ τὸ ρῆμα θαυμάζω ποὺ σημαίνει "ἂπορῶ". Θαῦμα λοιπὸν εἶναι τὸ συναίσθημα τῆς ἂπορίας ποὺ αἰσθανὀμαστε ἑνώπιον ἑνὸς ἂκατανόητου γεγονότος, ἒπαναλαμβάνω γεγονότος, ὂχι ἰδεολογήματος, δηλαδή φαντἀσματος. Ἡ ἀπορία ὡθεῖ τὸν ἐλεύθερο ὰνθρωπο στὴν ἒρευνα. Ὁ θαυμασμὸς ὁδήγησε τὸν ἀνθρωπο στὴν ἒρευνα καὶ στὴν ὲπιστημονικὴ γνώση. Ἒτσι μάθατε κι ἐσεῖς γράμματα:πιστέψατε τὸ δάσκαλὸ σας ὃτι τὸ κουλουράκι μὲ τὸ μπαστουνάκι κολημἐνο στὰ δεξιά του διαβάζεται "α". Ἂν δὲν τοῦ εἲχατε ἒμπιστοσύνη, δὲν τὸν πιστεύατε, δηλαδή, δὲν θὰ τὸ μαθαίνατε. Ἡ ἀπορία καὶ ἡ ἐρευνα πηγαίνουν μαζί. Αὐτὸ συνέβει καὶ μὲ τὸν ἂπιστο Θωμᾶ. Ἓνας καλοπροαίρετος ἐλεύθερος ἐρευνητὴς ἦταν, γι'αὐτὸ καὶ ἡ ἀπιστία του χαρακτηρίζεται "καλἠ". Ἡ ἐπιστήμη ἂν δὲν θαυμὰζει, δὲν ἀπορεῖ, δὲν μπορεῖ νὰ ἐρευνήσει.

Χαίρετε, καὶ ὁ Χριστὸς , μετὰ τὴν ἒρευνα τοῦ Θωμᾶ, ἀληθῶς ἀνἐστη!